Το γαϊτανάκι μας - Μια παιδική φωτογραφία...

"Το Γαϊτανάκι" - Α2 τμήμα του 72ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, Μάιος 

Έχω ξαναπεί ότι είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, αρχής γενομένης από την Α' Δημοτικού. Για το τέλος της πρώτης μας σχολικής χρονιάς λοιπόν, ο δάσκαλός μας Κώστας Ψαρουλάκης αποφάσισε να επενδύσει πολύ από το χρόνο του και να ανεβάσουμε το "Γαϊτανάκι" της Ζωρζ Σαρρή. Το πόσο πολύ δούλεψε πάνω στο έργο και μαζί μας το συνειδητοποίησα όταν φέτος πήγα τη Λένα να δει την ίδια παράσταση που παίζεται στο θέατρο Ακάδημος. Πόσες δεκάδες επιπλέον ρόλους έφτιαξε για να μην νιώσει κανείς αδικημένος, με πόσο αγάπη μας τους μοίρασε και φρόντισε να νιώθουμε όλοι καλά με αυτούς...  

Δε θυμάμαι να σας πω πολλά από τις πρόβες... Δε θυμόμουν καν ότι ο ρόλος μου (διέπρεψα ως Τριανταφυλλένια με τη μια και μοναδική αλησμόνητη ατάκα στην έναρξη της παράστασης "Ααααχ! Να' σαι καλά μπάρμπα - Γαρούφαλε") επινοήθηκε ειδικά για μένα γιατί δεν "τράβαγα" με τίποτα στον αρχικό ρόλο που μου είχε δώσει που είχε ΜΙΑ ολόκληρη παράγραφο. Ευτυχώς η ταλαντούχα συμμαθήτρια Ν.Κ. επωμίσθηκε 2 ρόλους και σώθηκε η παράσταση χωρίς να μου μείνει κι εμένα ψυχικό τραύμα που "δεν τα έλεγα". Ο κύριος Κώστας φρόντισε ώστε το έργο μας να έχει μια θέση για όλους μας. Δίκαιος, όπως ήταν δίκαιος σε όλα του δύο χρόνια που τον είχαμε.

Θυμάμαι όμως πολύ έντονα τη χαρά μας που ετοιμάσαμε κάτι όμορφο όλοι μαζί... Θυμάμαι τη μαμά του Σπύρου να μας βάφει στα παρασκήνια, τη μαμά του Θοδωρή να φτιάχνει τα υπέροχα σκηνικά μας, τη μαμά μου να διαλέγει και να φτιάχνει στολές και αξεσουάρ.  Θυμάμαι πώς μέσα από αυτή την παράσταση από 25 παιδάκια άγνωστα μεταξύ τους, γίναμε 25 φίλοι που φέτος, 25 χρόνια μετά από αυτή την παράσταση, θα μαζευτούν -όπως και κάθε χρόνο τα τελευταία 20 χρόνια- ένα Σάββατο του Μάρτη (παράδοση που καθιερώθηκε από τη δασκάλα που είχαμε τα επόμενα χρόνια την κυρία Μαρία που μας μάζευε τις Κυριακές και μας πήγαινε θέατρο, βόλτες, λούνα - παρκ). Και ξέρετε κάτι? Μπορεί να έχουν αλλάξει τόσα στις ζωές μας, να έχουμε παιδιά, δουλειές, σπουδές, νέα και υποχρεώσεις αλλά δεν έχει υπάρξει reunion που να μην αναφερθούμε στην πρώτη μας σχολική παράσταση, στην πρώτη μας ομαδική δουλειά, στο "Γαϊτανάκι" μας... 

Μπορεί να μη μαζευόμαστε όλοι πια... Ο ένας μας έφυγε πολύ νωρίς δυστυχώς, άλλοι ζουν στο εξωτερικό, άλλοι δε θα είναι φέτος γιατί λόγω κρίσης τα έξοδα για να έρθουν από την επαρχία είναι πολλά, άλλος δεν έρχεται γιατί παλεύει με δικούς του δαίμονες πότε καλά και πότε όχι και κάποιοι δε θα έρθουν γιατί απλά αδιαφορούν. Όλοι όμως έχουμε πάντα μέσα μας τα παιδιά αυτής της φωτογραφίας κι όπως λέει και το τραγούδι:

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε 

ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δε μείναμε 

Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,

ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Η παραπάνω ανάρτηση αποτελεί μέρος αφιερώματος με θέμα "Μια παιδική φωτογραφία", με εμπνευστή τον Βιβλιοθηκάριο και το άβαταρ του Χαμένο Επεισόδιο. Στο αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης και οι παρακάτω φίλοι - bloggers:

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι
Καγουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες 
Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis & RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό

Βιβλιοθηκάριος: Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες
A mother's diary: Παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSiliaQ: Παυλάκης ο Τρομερός
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
KidsCloud: Απόκριες κάποια χρόνια πριν
Ο ήχος του ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες;
Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι
Κόκκινο καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία

Η Πολυάννα blogger - Τα πρώτα γενέθλια :-)

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012 ξεκινήσαμε με Τρικυμία εν κρανίω... Σήμερα ένα χρόνο μετά, το blog αυτό μπορεί ακόμη να μην έχει βρει το ρυθμό του και την ταυτότητά του, σίγουρα όμως έχει βρει μια θέση στη ζωή μου και σίγουρα μου την άλλαξε προς το καλύτερο. 

Ξεκίνησε "μαμαδίστικα", σε μια περίοδο που ακόμη δεν είχα γυρίσει στη δουλειά μετά τη γέννα και ο μικρόκοσμός μου ήταν κάπως περιορισμένος. Κι όπως άλλαζε η ζωή μου, προσαρμοζόταν κι αυτό κι ακόμη προσαρμόζεται... Και ξέρετε κάτι, αποφάσισα ότι δεν είναι ανάγκη να έχει ένα συγκεκριμένο στυλ και χαρακτήρα, όπως κι εγώ δεν έχω μόνο μια πλευρά. Κάθε φορά γράφω γι' αυτά τα οποία έχω ανάγκη να μιλήσω. Σίγουρα με βοηθάει και σίγουρα είναι εγώ! 

Αυτό όμως που κρατάω από αυτόν τον πρώτο χρόνο, είναι όσα μέσα από τη blogo-γειτονιά  ανακάλυψα, διάβασα, έμαθα και πάνω απ' όλα μια παρέα που πολύ γρήγορα την ένιωσα πολύ δική μου και με βοήθησε να ανακαλύψω ένα κομμάτι μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να τους αφιερώσω αυτή την ανάρτηση, ακόμη κι αν κάποιους ακόμη δεν έχω καταφέρει να τους γνωρίσω από κοντά. 

(Κι επειδή δε βρίσκω βιντεάκι στο youtube για την αφιέρωση, σας βάζω μόνο τους στίχους από αυτό που τραγουδούσα με τη Λένα χθες):

Η πόλη

Έλα να φτιάξουμε μια πόλη

να τη ζηλεύουν όλες κι όλοι

παραμυθένια, αστεράτη

όλο παιδιά να 'ναι γεμάτη.

Να έχει δέντρα και πλατείες

να 'χει τζαμιά και εκκλησίες

να έχει σπίτια ένα κι ένα

ωραία, νοικοκυρεμένα.

Κι εγώ μπορώ κι εσύ και όλοι

να φτιάξουμε όμορφη την πόλη

φυτεύω εγώ ένα δενδράκι

κι εσύ στη γλάστρα λουλουδάκι!

Έλα να φτιάξουμε μια πόλη

να τη ζηλεύουν όλες κι όλοι

χωρίς σκουπίδια και λακκούβες

να μη σκοντάφτουν οι παππούδες!

Να είν' οι κήποι ανθισμένοι

κι οι τοίχοι τους ζωγραφισμένοι

να 'χουν βεράντα και μπαλκόνι

να κουβεντιάζουν οι γειτόνοι.

Έλα να φτιάξουμε μια πόλη

να τη ζηλεύουν όλες κι όλοι

να' ναι οι άνθρωποι όλοι φίλοι

φίλοι κι οι γάτες και οι σκύλοι. 

Μια την ημέρα!!!

Η προηγούμενη εβδομάδα για την ψυχολογία μου ήταν σαν οδοστρωτήρας, το ομολογώ και  οι Πολυάννες λυγίζουν όταν Παρασκευή αφήνουν το inbox της δουλειάς με 450 αναπάντητα emails και ξέρουν τι τους περιμένει τη Δευτέρα! Παρόλα αυτά, κάτι η Παρασκευή βράδυ με καινούριους υπέροχους φίλους στο Κονσερβοκούτι, κάτι ο κυριακάτικος καφές με τη σταθερή αξία στη ζωή μου Ε., η οικογενειακή ατμόσφαιρα του ΣΚ, γενικά έστρωσε λίγο το πράγμα. Μετά βέβαια ήρθε η Δευτέρα και τα emails που είχαν γίνει 490 και το στομάχι ξαναδέθηκε κόμπος… Ήμουν όμως αποφασισμένη να τα νικήσω κι έτσι αισίως φτάσαμε στην Παρασκευή που ξεκίνησε με μόλις 45 mails (επιτέλους!) 

Ή μάλλον ψέμματα. Ξεκίνησε με τη Λένα να με ρωτάει αν θα προλάβει μετά το σχολείο να αλλάξει ρούχα για να υποδεχτεί το καμάρι της – έρχεται ο αδελφός μου σήμερα βλέπετε και μια αδυναμία υπάρχει πώς να το κάνουμε; Συνέχισε δε με αυτή την καταπληκτική φωτογραφία της αγαπημένης @roubinakiM. 

Οι ανθισμένες αμυγδαλιές ασκούσαν πάντα πάνω μου μια περίεργη γοητεία και πάντα μου φέρνουν χαμόγελο. Συνειρμικά και ενώ άνοιγα τον υπολογιστή μου στη δουλειά, θυμήθηκα αυτή την ανάρτηση της @KidsCloudgr και ψάχνοντας να τη βρω, είδα και τη σημερινή της – άτιμο κάρμα!!!

Έτσι λοιπόν μου ενισχύθηκε αυτή η ωραία διάθεση, δούλεψα με κέφι όλη μέρα και αποφάσισα ότι το μότο μου για αυτό το μήνα αλλά και η προτροπή μου για όλους θα είναι η εξής: Μην περιμένεις να σε βρει η μεγάλη χαρά και ευτυχία, βρες μια μικρή χαρά ΚΑΘΕ μέρα!!! (Κατά το τρώγοντας έρχεται η όρεξη ένα πράγμα…). Σιγά το πρωτότυπο θα μου πεις αλλά θα σου απαντήσω ότι αφού ακόμη δεν το έχουμε εμπεδώσει μια επανάληψη δεν έβλαψε κανέναν. Κι όμως, δε θα αλλάξει τη μαυρίλα που μας περιβάλει, δε θα βάλει λίγο περισσότερα λεφτά στις τσέπες μας, δε θα μειωθεί ο όγκος της δουλειάς μας, αλλά θα αλλάξει σίγουρα τη στάση μας απέναντι στα πράγματα, θα μας βοηθήσει σίγουρα να τα αντιμετωπίσουμε, ε και πώς να το κάνουμε η θετική ενέργεια είναι μεταδοτική, μπορεί να κάνουμε και τους υπόλοιπους χαμογελαστούς!!! 

Η δική μου χαρά σήμερα είναι η μυγδαλιά της Ρούμπι κι ο αδελφός μου που έρχεται το απόγευμα – η δική σας? 

Καλό και φωτεινό Σαββατοκύριακο !!!